طراحی مدل یکپارچه حکمروایی و مدیریت بحران در کلان شهرها (مورد مطالعه: شهر تهران)

مدیریت بحران به عنوان نظم در اجتناب و برخورد با خطرات تعریف می شود. به عبارت دیگر مدیریت بحران به مجموعه ای ازعملیات و فرآیندهای مشخص گفته می شود که برای پیشگیری و کاهش اثرات بحران، قبل از بحران، در حین وقوع بحران و بعد ازبحران برنامه ریزی می شوند. این نظم شامل آمادگی برای مواجه شدن با بحران، پاسخ گویی به آن ها و درنهایت پشتیبانی و بازسازیجامعه بعدازآن که عملیات امداد اولیه مربوط به بحران به اتمام رسند. شهرها برای مدیریت و اداره خود راهی بجز زمینه سازیبرای توسعه دموکراسی نیافته اند و در این راه به شکل تازهای از حاکمیت دست یافته اند، که برخی آن را در حد اختراع و ابداعجدید بشری در ایجاد نظام اجتماعی نوین دانسته اند. این شکل جدید به نام جنبش حاکمیت شایسته یا حکمروایی نامیده می شودکه منشا شهری دارد. حکمروایی شهری در پی آن است تا نقش دولت را در حد هماهنگ کننده و پاسدار قوانین محدود کند و ازدخالت مستقیم آن را در تصمیم گیریها، اداره و اجرای امور مربوط به زندگی روزمره مردم بکاهد. هدف از مقاله حاضر شناساییابعاد و مولفه های حکمروایی و مدیریت بحران با تکنیک غربالگری فازی و وزندهی و اولویت بندی هریک از آنها با تکنیکفرآیند تحلیل شبکه ای است. همچنین تحلیل نقش این ابعاد و مولفه ها در نظام مدیریت و برنامه ریزی شهری، شهرداری تهرانمی باشد. روش پژوهش حاضر توصیفی- پیمایشی است. جامعه و نمونه آماری عبارت است از ۱۵ نفر از مدیران ارشد و دارای حداقل ۱۰ سال سابقه مدیریتی و اجرایی در شهرداری تهران که در شناسایی ابعاد و مولفه های حکمروایی و مدیریت بحرانشهرداری تهران نقش داشتند. سپس پس از شناسایی ابعاد و معیارها با تکنیک فرآیند تحلیل شبکه ای به وزن دهی ابعاد و معیارهایپرداخته شده است.

Keywords:

حکمروایی , مدیریت بحران , برنامه ریزی شهری , غربالگری فازی , فرآیند تحلیل شبکه ای