اقتباس سینمایی یا داستان پردازی ای دیداری (با نگاهی کوتاه به داستان رستم و اسفندیار)

از آغاز پیدایی سینما تا به امروز، همچنان سخن از بدهبستان دو رسانه هنری داستان و سینماست و هماره برای بیشتر پژوهندگان کاوش وسنجش در این زمینه، گیرا و وسوسهانگیز بوده است. در این میان، پژوهشگرانی برآناند ادبیات به فیلم اعتبار و ارزشی ویژه می بخشد و فیلمدر ادبیات جان و هوایی تازه می دمد. ازآنجاییکه برترین آرمان هر اقتباس هنری آفرینشگری است، در این جستار در بازنمود سویه هایگونه گون در واکاوی اقتباس، بر ساختاری سنجیده با ویژگی بنیادی نوآفرینی پافشاری شده است. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی بارویکردی تطبیقی می کوشد افزون بر به دست دادن بیشتر نگرش ها، برای نمونه از شاهنامه که در زمینه دراماتیک و تصویری سرآمد است،ابرداستان اسفندیار را در چارچوب ساختار سه پرده ای فیلمنامه با یادکرد ایستگاه های دراماتیک در پی رنگ درونی و بیرونی به گونه ای فشردهبیان کند؛ شناسایی، گزینش و چینش ساخت مایه هایی که اگر در روند اقتباس سینمایی ایران با ساختاری انداموار نهادینه می شده، بی گمانبرایند و کارنامه بهینه ای در سینمای میهنی می داشته ایم.

Keywords:

اقتباس , گونه ها و فرایند اقتباس , بینامتنیت و اقتباس , داستان اسفندیار