تجلی انسان دوستی در کلام شیخ اجل سعدی شیرازی

انسان پرستی و انسان دوستی بر تارک اندیشه های سعدی شیرازی می درخشد.انسان نگاه سعدی، بخشنده ، فروتن ، معتدل،درست کردار، سازشگر و مدارا پسند ، همدرد بینوایان، دیندار حقیقی و عاشق واقعی است. وی انسان را به همان اندازه شایسته ینیکی و بخشش میداند که خود نسبت به دیگران نیکی کرده باشد و همچنین معیار انسانیت را به مقدار احسان و خدمت به خلقمی داند. در دنیای سعدی، انسانی موردنظر است که هم در گفتار و هم در رفتار، صادق و راست کردار بوده و از تزویر و ریا نفرتداشته باشد. در کلام این نادره ی شیرین گفتار، فضایل و کمال انسانی با نیکی کردن در حق مردم، تواضع و فروتنی، عفو و بخشش وهمدردی با دیگران به دست می آید و این فضایل بر تارک اندیشه های او می درخشند. سعدی در بوستان و گلستان به انسانی نظردارد که هم در گفتار و هم در کردار اخلاص داشته باشد و از تزویر و ریا به دور باشد. ایشان معتقد است عبادت و پرستش خداوند،زمانی بجا و نیکوست که با اخلاص نیت و صفای طینت همراه باشد در غیر این صورت مانند پوست بی مغز، ارزش و اعتباری ندارد.

Keywords:

انسانیت , بخشنده , متواضع , قانع , راست کردار