کارآیی مصرف آب و شاخص برداشت ذرت دانه ای تحت تاثیر خشکی موضعی ریشه در منطقه کرمان

خشکی موضعی ریشه، روش جدید کم آبیاری است که کارآیی مصرف آب را افزایش می دهد. برای بررسی تاثیر این روش در گیاه ذرت، پژوهشی در بهار ۱۳۸۹ در دانشگاه شهید باهنر کرمان به صورت بلوک های کامل تصادفی با یک تیمار شاهد، ۱۸ تیمار کم آبیاری و در سه تکرار اجرا شد. تیمار های کم آبیاری عبارت بودند از: تنش خشکی ملایم (آبیاری با ۷۵% نیاز آبی گیاه)، تنش خشکی شدید (آبیاری با ۵۰% نیاز آبی گیاه)، آبیاری جوی و پشته ای یک در میان ثابت (آبیاری با ۵۰% نیاز آبی گیاه) و سه تیمار خشکی موضعی ریشه (آبیاری با ۵۰% نیاز آبی گیاه). سه تیمار خشکی موضعی ریشه عبارت بودند از: جابجایی جویچه های مرطوب در هر آبیاری، بعد از دو و سه آبیاری. هر یک از تیمارهای کم آبیاری در سه مرحله رشد گیاه (تمام دوره رشد، رشد رویشی و زایشی) اعمال شدند. بیشترین کارآیی مصرف آب برای عملکرد علوفه خشک برابر ۶۷‎/۲، برای عملکرد بیولوژیک ۰۲‎/۶ و برای عملکرد دانه ۱۳‎/۲ کیلوگرم در مترمکعب آب مصرفی به دست آمد. شاخص برداشت برای تیمار های مختلف بین ۲۵‎/۰ تا ۴۸‎/۰ حاصل شد. در این پژوهش، کم آبیاری با روش خشکی موضعی ریشه به عنوان بهترین روش، برای گیاه ذرت انتخاب شد.

Keywords:

ذرت , مدیریت آبیاری , کم آبیاری , آبیاری جوی و پشته ای یک در میان , تنش خشکی