پیوست نگاری فرهنگی حفظ زبانهای منطقه ای ایران

زبان ارتباط تنگاتنگی با فرهنگ و هویت دارد. هر زبان به کاربر این امکان را میدهد تا هویتهای اجتماعی گوناگونی را در جامعه بپذیرد. در جوامعی که زبان رسمی کشور با زبان محلی و منطقه ای متفاوت است، فرد برای ایفای نقش در هویتهای اجتماعی اغلب مجبور میشود که از زبان دوم استفاده نماید. استفاده از دو یا چند زبان در یک محیطط جغرافیایی موجب مقابله و تداخل زبانها و طبقه بندی آنها از نظر ارزش استفاده میگردد. کاربرد بیشترزبان غالب، زبان مغلوب و فرهنگ آن را به سوی نابودی پیش میراند. جهان امروز ما به سوی حاکمیت مطلق زبانهایی خاص پیش میرود و بهای آن نابودی زبانهای منطقه ای و محلی است. مرگ زبانها به از دست رفتن فرهنگها میانجامد و بدینگونه از غنای فرهنگی جهان کاسته میشود. این مقاله با هدف تهیه پیوست فرهنگی برای حفظ فرهنگ زبانهای محلی ایران در نظر دارد تا پس از ارائه تعاریف عملیاتی، به بررسی نقش زبان در تبین هویت فرهنگی و الگوهای هویت زبانی و فرهنگی بپردازد. این پیوست فرهنگی شامل مواردی چون تعریف هویت در ابعاد اسلامی و ایرانی، تعلیم و تربیت در ابعاد فکری و رفتاری، لزوم ارتباطات در ابعاد تعامل و همزیستی و در پایان حفظ وحدت ملی در ابعاد مذهبی و قومی است. در پایان، راهکارهایی برای حفظ ابعاد مختلف هویتهای فرهنگی زبانی پیشنهاد میشود.

Keywords:

پیوست نگاری فرهنگی , زبان ملی , زبان منطقه ای , فرهنگ , هویت