ترجمه توحیدی موضوع شفاعت از دیدگاه غزالی و مولانا در مثنوی

شفاعت از مباحث تفسیری ،کلامی و از مسلمات و ارکان عقاید اسلامی است. که مسلمانان با الهام گیری از آیات قرآن ، اصل شفاعت و واسطه بودن انبیا و اولیا الهی بین خدای سبحان و خلق آن را پذیرفته اند. به طور اجماعی برخورداری انبیا و اولیا از مقام شفاعت در روز قیامت مورد وفاق همه مذاهب اسلامی بوده است؛ مقاله حاضر ضمن بیان مفهوم، ماهیت شفاعت و گستره آن در نظام توحیدی ومعادی پس از تبیین مستندات قرآنی و موضع مکتبهای مختلف کلامی درموضوع شفاعت به بررسی آرا غزالی و مولانا در مثنوی پرداخته است. با نگاهی به مثنوی، میتوان دریافت گستره ای که مولانا برای شفاعت قائل بوده، وسیع تر از معتقدات بیشتر اندیشمندان هم عصر اوست؛ اشاعره و معتزله پیامبر اسلام(ص) را شفاعت کننده می دانند و در مورد سایر شافیان نظریه خاصی ارائه نکرده اند.معتزله شفاعت را در ازدیاد نعمت های مومنان بهشتی؛و اشاعره آن را در کاستن عذاب فاسقان و ظالمان می دانند.از دیدگاه آنان هر پیامبر شفاعت کننده امت خویش است. اما از نگاه توحیدی مولانا حق تعالی رحمتش برغضبش پیشی دارد و معیار خداوند در آفرینش و معاد،کرم و رحمت است.

Keywords:

شفاعت , رحمت , غزالی , مولانا , مثنوی