ادبیات فارسی مبلغ حکمت اسلامی در اروپا

ادبیات فارسی مولود اسلام است؛ نه تنها رشد، بلکه هویت آن به برکت حکمت اسلامی است. پس از فتوحات اسلامی درایران، پساز دوقرن سکوت، به یکباره زبان نوینی از ترکیب پهلواتیک و لهجه های محلی به اضافه پاره یی واژگان و گزاره های عربی پدیدآمد. ترکیب این زبان هوشمندانه بود و ادیبان ایرانی حکیمانه این زبان را بنا نهادند. این زبان که جانمایه آن تعالیم مترقی اسلام، آیات قرآن و احادیث نبوی و علوی بود، صاحب ادبیاتی گشت که شعر و غزل و حتی حماسه آن تحت تاثیر حکمت و اخلاق و فرزانگی بود. بدینگونه حکمت در ادبیات فارسی معنای نوینی یافت که از معنای ادبیات حکمی که از جمله سبکها و موتیوهای مرسوم هر زبانی است، ژرفتر و پرمغزتر بود. از این رو پاره یی از شاعران ایرانی، بدون توجه به سبک شعری، مانند: فردوسی، سنایی، نظامی و جامی، حکیم نامیده شده اند. پدیده دیگری که موجب اعتلای بیش از پیش ادبیات فارسی بین همگنان گشت، عرفان و تصوف بود. ادبیات فارسی که همراه جنگاوران مسلمان به هند و روم رفته بود، به مدد چاشنی عرفان، بزودی در اروپا طرفداران و شیفتگانی پیدا کرد. از این طریق ادبیات فارسی بهترین مبلغ اسلام محسوب می گردد. این مقاله با روش پیمایشی تاریخی اجرا می شود و به تولد و رشد ادبیات فارسی می پردازد و نقش حکمت اسلامی را در اعتلای آن بررسی مینماید و به مهمترین مستشرقینی که به ادبیات فارسی پرداخته اند، اشاره دارد.

Keywords:

ادبیات فارسی , فارسی دری , حکمت اسلامی , حکمی سازی , مستشرقین , انتقال به اروپا