سیمای حضرت علی (ع) و واقعه غدیر، در آیینه شعر محیط قمی با تاکید بر تلمیح

شعر و ادب فارسی که عرصه تصویرگری زیبایی ها، لطافتها، احساسات پاک انسانی و فضائل الهی است، بیش از هر زمینه دیگری تجلی گاه بزرگی و شکوه خاندان عصمت وطهارت است و شاعران و سخن سرایان و نام آوران فرهنگ و ادب پارسی را مفتون رمز و رازهای خود کرده است. یکی از شگردهای ادبی که شاعر بر اساس آن به وقایع و اشارات و آیات و احادیث گوشه چشمی دارد، صنعت چشم نواز تلمیح است. شاعران اهل بیت در طول تاریخ، به زیباترین وجه، مدح و منقبت امامان معصوم (ع) را در قالب شعر بیان کردند و با شعر هدف دار خود حقانیت آنان را یادآور شدند و در اشعار خود از آنان به عنوان پیر و مراد خود یاد کرده اند. یکی از این شاعران، محیط قمی، شاعر مکتب بازگشت ادبی در دوره قاجاریه است که در قصاید خود چهارده معصوم را ستوده است. این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی تلاش می کند تا یکی از ممتاز ترین و شگفت انگیز ترین چهره های تاریخ جهان را در شعر محیط قمی بر اساس تلمیحات بررسی کند. یافته های پژوهش گویای آن است که محیط قمی با توجه به تسلط و آگاهی ای که نسبت به زندگانی حضرت علی (ع) و تاریخ اسلام داشته است، چهره مثبت و تاثیر گذار او را در صدر اسلام و واقعه غدیر خم به خوبی به تصویر کشیده است. این تصاویر حتی در آیات و احادیثی که محیط قمی از آن استفاده کرده است، خود را به خوبی نشان داده است.

Keywords:

علی (ع) , تلمیح , محیط قمی , غدیر خم