رابطه بین توانمندسازی و رضایت شغلی با بهره وری کارکنان شهرداری شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین توانمندسازی و رضایت شغلی با بهره وری کارکنان شهرداری شهر تهران بود. روش مورد استفاده در این پژوهش برحسب هدف کاربردی و از نظر گردآوری داده ها توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه ی کارکنان در شهرداری منطقه ۴ شهر تهران که در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ مشغول به فعالیت بودند، تشکیل می داد و از این میان با استفاده از جدول مورگان و روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، نمونه ای به اندازه ی ۱۷۵ نفر انتخاب و پرسشنامه در اختیار آنها قرار گرفت. به منظور گردآوری اطلاعات از سه پرسشنامه استاندارد توانمندسازی اسپیترز ۱۹۹۵ ، رضایت شغلی بری فیلد و روث ۱۹۵۱ و پژوهشگر ساخته بهره وری کارکنان استفاده شد. به منظور سنجش پایایی ها از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که مقدار این ضریب برای هر سه پرسشنامه بالای ۰.۷ به دست آمد؛ هم چنین به منظور سنجش روایی از روایی محتوا استفاده شد که برای این منظور پرسشنامه های با تایید متخصصین مربوطه رسید. تجریه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS۲۱ در دو بخش توصیفی و استنباطی (همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) انجام پذیرفت. نتایج تحقیق نشان داد، بین توانمندسازی کارکنان و مولفه های آن شامل احساس معنی داری، احساس شایستگی و احساس موثر بودن با بهره وری کارکنان رابطه وجود داشت، اما بین مولفه احساس خود تعیینی با بهره وری کارکنان رابطه وجود داشت، اما بین احساس خود تعیینی رابطه وجود نداشت. هم چنین، بین رضایت شغلی و مولفه های آن شامل توانایی، درک و شناخت شغل، حمایت سازمانی، انگیزش و بازخور با بهره وری کارکنان رابطه مثبت و معناداری وجود داشت.

Keywords:

توانمندسازی , رضایت شغلی , بهره وری کارکنان , شهرداری تهران