آثار مثبت نگری دینی و تاثیر آن از دیدگاه روانشناسی سلامت

مطالعه ی موضوعات گوناگون چون شادکامی، خوشبختی، خوش بینی، به باشی درونی و رشد شخصیت را روانشناسی مثبت نگر گویند. در دین، از آن به عنوان «حیات طیبه» و «سعادت» یاد می شود. مثبت گرایی به معنای داشتن نگرش ها، افکار، رفتار و کرداری خوش بینانه در زندگی است که به انسان کمک می کند تا به بهترین شکل، با زندگی کنار بیایید. این تحقیق توصیفی آنچه را که هست توصیف و تفسیر می کند و به شرایط یا روابط موجود، عقاید متداول، فرایندهای جاری، آثار مشهود یا روندهای در حال گسترش توجه دارد. دریافتیم که روانشناسی مثبت نگر، در زمینه افزایش شادمانی و سلامت و مطالعه علمی در مورد نقش نیرومندی های شخص و سامانه های اجتماعی مثبت در ارتقاء سلامت بهینه تاکید و عمل می کند و به مطالعه در موضوعات شادکامی، خوشبختی، خوش بینی، و... را متکفل می شود. رویکردهای روانشناسی مبتنی بر لذت گرایی دارای فراز و نشیب، نمی تواند شادکامی و سعادتمندی را به ارمغان آورد و به همین جهت، آرام آرام مخالفت ها با این رویکرد شکل گرفت. این رویکردها در برخی از زمینه ها، با فرهنگ و دین اسلام در تضاد است. مثبت نگری سبب نیک نگریستن زشتی ها، تسلیم نشدن در برابر عوامل منفی ساخته ی ذهن و عدم یاس ناشی از دشواری ارتباط با سایر انسان ها و رویارویی با طبیعت می شود. فضای کلی در آموزه های اسلامی، مثبت انگاری است. صفات خداوند بیشتر مشوق است تا منتقم. از مولفه های مثبت اندیشی با توجه به تفسیر می توان: کرامت نفس، سلامت فیزیکی و صفای روحی، احساس امنیت، حسن ظن، به امید در زندگی، شکر و سپاس، صبر و... در روانشناسان نیز آثار مثبت نگری را در موارد ذیل برمی شمارند از قبیل سلامت روانی، سلامت جسمی، امید به زندگی و معنویت، کاهش غم و اندوه و استرس و... را نام برد.

Keywords:

روانشناسان , مفسران , مثبت نگری , مولفه های مثبت نگری , آثار مثبت نگری