روشهای رایج کاشت ماکروجلبک

Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 123

متن کامل این Paper منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل Paper (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

NACONF11_158

تاریخ نمایه سازی: 17 اسفند 1400

Abstract:

برای کاشت ماکروجلبک، منطقه باید از شدت موج شدید، جریان و وزش باد محافظت شود و در مناطقی که نزدیک دهانه ی رودخانه هستند و یا رواناب شدید آب شیرین وجود دارد، کشت نشوند. شوری و دمای منطقه با توجه به نوع گونه متغیر است. زمین باید به اندازه کافی پایدار باشد که امکان نصب آسان ادوات نشا در آن فراهم باشد. شرایط کف مزرعه نیز بستگی به نوع گونه دارد. سایر گیاهان و حیوانات دریایی که در منطقه وجود دارند بایستی در نظر گرفته شوند زیرا آنها شاخص خوبی برای مکان مناسب برای پرورش ماکروجلبک هستند. روشهای کاشت عبارتند از: روش شبکه (Net Method)، روش بامبو شناور ( Floating (bamboo method، شبکه های حرا (Mangrove stakes and nets)، روش مونولاین بستر ( Bottom Monoline (Method، روش مونولاین شناور (Floating Monoline Method)، روش لانگ لاین .(Long Line Method) در روش شبکه، واحد کشت یک شبکه مستطیل شکل به ابعاد ۲/۵ در ۵ متر با شبکه مورب به طول میله ۲۵ سانتیمتر است. هر واحد شبکه دارای ۱۲۷ تقاطع مشبک است. نهالها در این مکانها با استفاده از نیهای نرم بسته میشوند. در روش بامبو شناور، هر گوشه تور ۲/۵ در ۵ متر به یک مرجان بزرگ یا سیم بسته شده تا تور محکم کشیده شود و یک قطعه بامبو را برش زده و به هر گوشه شبکه یک قطعه میبندند. تور اضافی به شبکه ساخته شده قبلی اضافه میشود. در شبکه های حرا، پایه های مانگرو را به فاصله شش متر از هم در سه ردیف نصب کرده و توری را متصل میکنند. فاصله ردیفها باید ۶ متر باشد به طوریکه ۱۱ ردیف میتوانند ۲۰ توری را در خود جای دهند. شبکه ۲/۵ در ۵ متر را به دو پایه و سه پایه وصل کرده تا همه شبکه ها محکم کشیده شده و حداقل دو فوت از پایینترین سطح جزر ومد قرار بگیرند.از روش مونولاین بستر معمولا در مزارع تجاری استفاده میشود و بر خلاف روش مونولاین شناور، ثابت است در روش لانگ لاین از طناب نایلون ۰/۵ سانتیمتر استفاده می شود. طناب لانگ لاین اصلی ۱۶ متر طول داشته و طنابهای زراعی متصل به آن ۰/۳ متر طول دارند و فاصله آنها ۰/۵ متر میباشد. با قرار دادن استولن های خزنده در پیچهای طناب، گیاه روی هر طناب کشت داده میشود. با دو کابل لنگر، کل سیستم کشیده شده و به لبه ثابت میگردد. به منظور مقابله با شناوری مثبت جلبک دریایی، از وزنه های ۰/۵ کیلوگرمی (با فاصله ۲ متر بین آنها) استفاده شده و طول طنابهای وزنی نیز طوری تنظیم میشود تا طناب اصلی در عمق حدود ۱ متر در داخل نگه داشته شود. بویه های نشانگر به هر انتهای طناب اصلی متصل شده تا محل سیستم را نشان دهند (اصطلاحا "کشت استخری"). این سیستم کشت با دوام و قابل قبول است و به جلبک این فرصت را میدهد که به صورت عمودی در بستر گلی رشد کند

Authors

متین خالقی

عضو هیات علمی دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار، دانشکده علوم دریایی