نقش آبخیزداری در کاهش عوامل مؤثر بر گسترش بیابانزایی در جنوب شرق تهران (منطقه ورامین)

آبخیزداری در حفظ آب حاصل از بارش و توسعه منابع آب قابل دسترس،، تغذیه سفره های آب زیرزمینی کنترل رواناب، سیل و فرسایش خاک و کاهش عوامل مؤثر بیابان زایی نقش دارد. بیابان زایی دراقلیم های خشک نیمه خشن و نی مه مرطوب ناشی از فعالیتهای انسانی و عوامل اقلی می است. چرای بی رویه، تخریب جنگل و قطع درختان، تخریب مراتع، بهره برداری بیش از ظرفیت از خاک، تغییر کاربری اراضی کشاورزی ، برداشت بی رویه آب از سفره هایآب زیرزمینی، بکارگیری روشهای آبیاری سنری و توسعه صنعت، باعث تخریب اراضی و در نتیجه افزایش رواناب، سیل ، فرسایش بادی، کاهش توان تولیدی خاک و قدرت احیاء و بازستازی آن می گردد . بیش از 19 % ج معیت کشور دراسران تهران متمرکز بوده که اثرات سوئی بر منابع طبیعی اطراف شهر تهران دارد. در این پژوهش نقش آبخیتزداری درکاهش عوامل مؤثر بر گستش بیابان زایی در منطقه ورامین بررسی شد. عوامل مؤثر بر بیابان زایی شامل عامل طبیعتی و عامل انسانی است. نرایج نشان داد 33 % عامل طبیعی)اقلی ، خصوصیات بیوفیزیکی( و 67 % عامل انسانی)اجتماعی اقتصادی( بر روی تخریب اراضی حاصلخیز، شوری خاک، خشکی و کویری شدن نقش داشته که تهدیدی برای توازن زیست محیطی محسوب می گردند

Keywords:

آبخیزداری , اقلیم , انسان , بیابانزایی , خاک , فرسایش بادی