رابطه چشم انداز زمان با خودانضباطی ناکافی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

اندیشمندان در مورد زمان و زمان بندی، ممکن است به قدمت تاریخ بشریت باشد. در عصر حاضر هایدگر، ۱۹۶۹، توجه به مفهوم آغاز و زمان را مطرح کرد و همچنین جیمز، ۱۸۹۰ ، در کتاب مشهورش به نام «اصول روانشناسی»، فصلی به نام «ادراک زمان» دارد واولین پژوهشگر در مبحث زمان است که مفهوم تونل زمان را ارائه کرده است. درمان چشم انداز زمان یک درمان جدید مبتنی بر زمان است که بر درک مراجع از گذشته، حال و آینده اش تمرکز کرده است. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه چشم انداز زمان با خودانضباطی ناکافی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی مشهد می باشد. روش پژوهش: روش تحقیق این پژوهش همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانشجویان مشغول به تحصیل در سطح تحصیلات تکمیلی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال ۱۳۹۹ می باشد و نمونه پژوهش ۹۷ نفر می باشد که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب می شوند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های مقیاس چشم انداز زمان، پرسشنامه سلامت عمومی GHQ و پرسشنامه طرحواره ناسازگار اولیه یانگ فرم کوتاه می باشد. نتایج بااستفاده از نرم افزار SPSS -۲۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین ،انحراف استاندارد) استفاده می شود. در قسمت امار استنباطی از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون انتخاب می شوند. اما بدلیل متقارن و نرمال نبودن داده های مربوط به متغیرهای پژوهش از آزمون های ناپارامتریک معادل آن (همبستگی اسپیرمن و ضریب فی کرامر) استفاده می شود. یافته های پژوهش: نتایج پژوهش نشان داد که همبستگی معناداری بین چشم آنداز زمان انضباطی ناکافی (فرمول در متن اصلی مقاله) ارتباط معناداری وجود دارد ولی شدت این رابطه کم است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده از این پژوهش مراکز مشاوره، مراکز بازپروری اعتیاد، آموزش و پرورش و دانشگاه ها و سایر نهادها و ارگان ها از نایج این تحقیق برای بهبود و افزایش کاریی و بهره وری در تمام زمینه ها در مددجویان و مراجعان می توان استفاده نمود

Keywords:

چشم انداز زمان , خودانضباطی ناکافی , دانشجویان تحصیلات تکمیلی