روشهای مدیریت شوری در اراضی فاریاب

در بسیاری از مناطق خشک و نیمه خشکر ذخائر آبی مورد نیاز با کیفیت بالا برای کشاورزی فاریاب با توجه به وجود رقابت بین بخشهای شهری، صنعتی و کشاورزی و با توجه به اینکه بخش کشاورزی در این مناطق مجبور به تولید بالا برای تأمین غذای مورد نیاز جمعیت رو به رشد است، کمیاب می باشند. بنابراین ذخائر آبی موجود با کیفیت خوب باید بطور مؤثرتری مصرف شوند. بعلاوه آبهای شور حاصل از پمپاژاز اکیفر یا: شاورزی فاریاب برای آبیاری مناسب نیستند. تأثیرات معکوس شوری بر روی رشد گیاه دارای دو جنبه هستند:(1) افزایش فشار اسمزی که موجب کمبود آب قابل دسترسی در خاک برای گیاه می گردد و (2) اثراتی که یونهای خاص جذب شده در غلظتهای متفاوت دارند. قلیائیت موجب مشکلات ساختاری در خاک طی فررایندهای فیزیکی نظیر سله، تورم و پراکندگی رس و هچنین شرایطی که ممکن است موجب سخت شدن سطح خاک شده و بر روی جابجائی آب و هوا در خاک، ظرفیت نگهداری آب در خاک و همچنین مواد غذایی موجود در خاکهای شور و سدیمی که بر روی شدر گیاه مؤثرند. کشاورزی شور زیست نیاز به فهم پتانسیل گونه های مختلف گیاهی در برابر مقادیر مختلف شوری و سدیمی در خاک و آب و همچنین استفاده و فروش محصولات تولید شده دارد. روشهای متعددی برای مدیریت خاکهای شور وجود دارد: اول، نمکها با کاربرد آب مازاد بر نیاز گیاه به زیر ناحیه ریشه جابجا می شوند. این روش نیاز آبشویی نام داد. روش بعدی، بر اساس نیاز رطوبتی خاک می توان نیاز آبشویی را با زهکشی مصنوعی ترکیب کرد. در روش بعدی نمکها به منطقه ای دورتر از ناحیه ریشه جایی که منضر نیستند منتقل می شوند. روش سوم تجمع مدیریت شده نام دارد. تعدادی روش دیگر نظیر استفاده چرخشی از آبهایی با کیفیتهای مختلف، کشت گیاه بر روی بسترهای دوبل، آمیختن آبهایی با کیفیتهای مختلف، استفاده از فاروهای متناوب و پیش آبیاری نیز وجود دارند. انتخاب الگوی کشت نیز یکی از روشهای مدیریت شوری است.

Keywords:

کشاورزی , شوری , نیاز آبشویی , آبیاری , زهکشی مصنوعی