رابطه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی با اهمال کاری تحصیلی دانشآموزان متوسطه دوم شهر مرودشت

هدف از پژوهش حاضر تبیین رابطه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی با اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان بود. پژوهش حاضر از لحاظهدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان متوسطه دوم شهرمرودشت بود. برای تعیین حجم نمونه با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای تعداد ۱۷۰ نفر از دانش آموزان انتخاب شدند.ابزار سنجش شامل پرسشنامه اهمالکاری تحصیلی سواری، پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریچ و درگروت بود که رواییو پایایی ابزار مورد تائید قرار گرفت. تحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی انجام شد. در سطح توصیفی به بررسیمیانگین و انحراف معیار و در سطح استنباطی از ضریب ماتریس همبستگی و رگرسیون چند متغیره همزمان انجام شد. یافته ها حاکی ازآن بود که بین یادگیری خودتنظیم و ابعاد آن با اهمال کاری تحصیلی رابطه معناداری وجود دارد؛ راهبردهای شناختی، راهبردهایفراشناختی و باورهای انگیزشی به نحو منفی و معنی داری اهمال کاری تحصیلی را پیش بینی می نماید

Keywords:

اهمالکاری تحصیلی , راهبردهای یادگیری خودتنظیمی , دانش آموزان