اثربخشی طرحواره درمانی بر آینده تاریک و امید به زندگی در دختران مجرد با والدین مطلقه

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر آینده تاریک و امید به زندگی در دختران مجرد با والدین مطلقه بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه دختران مجرد با والدین مطلقه در سال ۱۴۰۱ بودند. ابتدا به روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند(۱۵ نفر آزمایش و ۱۵ نفر کنترل). گروه آزمایش تحت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای طرحواره درمانی اقتباس از یانگ و همکاران((۲۰۰۳ قرار گرفت. در این مدت گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. از مقیاس آینده تاریک((DFS زالسکی و همکاران((۲۰۱۹ و مقیاس امید به زندگی((ADHS اشنایدر و همکاران((۱۹۹۱ به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات بهدستآمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ در دو بخش توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی(تحلیل کوواریانس چندمتغیره) انجام پذیرفت. نتایج بیانگر این بود که طرحواره درمانی توانسته است آینده تاریک و امید به زندگی در دختران مجرد با والدین مطلقه به طور معناداری بهبود بخشد(.(P<۰/۰۵ میتوان نتیجه گیری کرد که طرحواره درمانی میتواند به عنوان مداخلهای موثر برای آینده تاریک و امید به زندگی در دختران مجرد با والدین مطلقه مورد استفاده قرار گیرند.

Keywords:

طرحواره درمانی , آینده تاریک , امید به زندگی , تجرد , طلاق.