جایگاه فرهنگ ایثار و شهادت در نهج البلاغه

شهادت » جلوه شهود ابدی شهید است و او پرده از شهد شیرین ابدیت برمی دارد: «... بل احیاء عند ربهم یرزقون. » (آل عمران: ۱۶۹) و در این آینه نمایی، عارف متعالی تقرب می جوید، عشق می نمایاند و شهد می پراکند; یعنی که او شاهد مقام قرب است; چرا که: «لقا بایدت کرد با کردگار» ، آن سان که فرمود: «یا ایها الانسان انک کادح الی ربک کدحا فملاقیه » . انشقاق: ۶) و مولای شهیدان، مولای شاهدان نیز هست و چون نخستین شهید شاهد مقام شهود الهی نیز هموست که: «... الست بربکم قالوا بلی شهدنا» (اعراف: ۱۷۲) پس شهد شیرین شهادت، تنها در سیمای اولین شهید شاهد رخ می نماید و کلام ربانی مولای شهیدان شاهد، می تواند پاره هایی از آن سیمای آسمانی را به دنیای زمینی ما بنشاندز چه این که مولا علی علیه السلام خود نیز فرمود: «و انما مثلی بینکم مثل السراج فی الظلمه...». بی شک واژه شهید و شهادت از جمله واژه های مقدس اسلام است که نقش بسیار حساسی در تاریخ اسلام دارد. شهادت در واقع اتصال به مقام ربوبی و لقاء الهی و نهایت کمال انسان است ، و مرگ سعادت آمیزی است که آغاز زندگی سعادتمندی را نوید می دهد. یکی از پر شکوه ترین فرازهای زندگی امام علی (ع) که بسیار حساس ، و سخت آموزنده ، و بی نهایت زیباست، عشق و علاقه شدیدی است که حضرت علی (ع) در مراحل مختلف زندگی از خود نسبت به شهادت نشان می دهند