بررسی نقش و آثار داوری در دعاوی خانوادگی

داوری یا رسیدگی فراقضایی، نهادی است که به موجب آن شخص ثالثی، اختلاف مطروحه بین دو یاچند شخص را در مقام اجرای ماموریت قضاییکه توسط آنان به وی اعطاء گردیده،حل و فصل می نماید. امروزه راهکار قانونی در راستای جدایی زوجین، مراجعه به دادگاه خانواده می باشد که درنتیجه آن و با توجه به قوانین موضوعه حل اختلاف در دعاوی خانوادگی در بادی امر بر عهده نهاد داوری می باشد. قانون حمایت خانواده مصوب ۱۳۹۱ بنا بر دستور شرع مقدس اسلام، ارجاع دعوای طلاق به داوری را الزامی دانسته است. این الزام شرعی و قانونی به منظور ایجاد صلح و سازش بین زوجین متنازع و حمایت از کانون خانواده هایی است که در شرف از هم گسیختگی می باشد، چرا که حفظ بنیان خانواده بسیار مورد تاکید است. نتایج پژوهش پیش رو حاکی از این است که داوری در دعاوی خانوادگی که قرآن کریم از آن به حکمیت تعبیر میکند یک نهاد اختصاصی برای اختلافاتخانوادگی است که ماهیتی خاص و متفاوت از نهادهای وکالت، قاضی تحکیم یا نهاد داوری مذکور درقانون آیین دادرسی مدنی دارد. این نهاد با توجه به ماهیت خاص نهاد خانواده و ویژگیهای آن شکل گرفته است و بیش از آنکه در فصل خصومت سعی کند، به منظور ایجاد صلح و سازش بین زوجین ایجاد شده است. هدف از انجام مقاله نیز تبیین مستندات قانونی، شناخت ماهیت و اسباب ارجاع به داوری در دعاوی خانوادگی و ضمانت اجرای عدم رعایت آن در حقوق موضوعه ایران می باشد.روش تحقیق حاضر به صورت توصیفی تحلیلی بوده و از ابزار فیش برداری بهره مند شده است.

Keywords:

داوری , دعاوی خانوادگی , رسیدگی فراقضایی , اختلافات زوجین , حقوق ایران