بررسی مساله جاودانگی و بقاء نفس از منظر علویان شام

علویان شام از فرق مهم و تاثیرگذار شیعه در دوره معاصر به شمار میروند. با توجه به گمنامی، کمبود منابع در این عرصه و نیز عدماطلاع و شناخت دقیق از مبانی دینی ایشان، شناسایی ابعاد مختلف اعتقادی-کلامی این گروه از تشیع، از اهمیت ویژه ای برخورداراست. نظریات ایشان در مسئله جاودانگی بر دو اصل انسان شناسی و معاد استوار است، به گونه ای که میتوان انسان شناسی را مدخلیبر فرجام شناسی علویان تلقی نمود. ماهیت نفس، تجرد، استکمال نفس و ارتباط آن با بدن مادی از مباحث مهم علویان در انسان شناسی است که در تبیین مسئله جاودانگی نقش به سزایی دارند. اندیشمندان علوی، ضمن استناد به براهین فطرت، عدل و حکمت باری تعالی در اثبات جاودانگی و معاد بر کارکردهای تربیتی و واجتماعی آن نیز پرداخته و در نهایت با تمسک به آیات و روایات، قول به معاد جسمانی را اتخاذ نموده اند. ایشان علیرغم سلوک عقلی در مسئله جاودانگی و بقاء نفس بر روش نقلی-کلامی تاکید داشته و با برجسته نمودن آیات و روایات از نصوص معتبر شیعی بر اصالت اسلامی- شیعی خود صحه نهاده اند، به گونه ای که دیدگاه آنها را میتوان با کلام امامیه مقایسه نمود.

Keywords:

جاودانگی , تجرد نفس , استکمال نفس , معاد جسمانی , علویان شام