بررسی رابطه تجربه های آسیب زای دوران کودکی با خودتنظیم گری در افراد معتاد به مواد شهرستان رشت، استان گیلان

شواهد پژوهشی نشان می دهند که افراد وابسته به مواد، به احتمال زیادی رویدادهای آسیب زا را تجربه می کنند و همچنین، به علت داشتن برخی ویژگی های شخصیتی، آمادگی بیشتری نسبت به ابتلا به مشکلات مرتبط با مواد دارند. با توجه به اهمیت تجربه های آسیب زای زندگی و نشانه های شخصیت مرزی و نقش آنها در شکل دهی واکنش های افراد به موقعیت های زندگی، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تجربه های آسیب زای دوران کودکی با خودتنظیم گری در افراد معتاد به مواد انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش معتادین حاضر در مراکز بهبودی اقامتی و بازتوانی افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد شهر رشت میباشد. از فرمول کوکران برای تخمین حجم نمونه استفاده گردید. با توجه به اینکه تعداد جامعه آماری ۴۰۰ نفر می باشد، بنابراین حجم نمونه ۱۹۶ نفر بدست آمد. این پژوهش از لحاظ روش توصیفی- تحلیلی به شیوه پیمایشی از نوع تحقیقات همبستگی است. در این پژوهش ابتدا با تهیه طرح پژوهش، اقدام به مطالعه و جمع آوری ادبیات موضوع نموده و سپس با توجه به مدل استفاده شده در پژوهش پرسشنامه ای برای جامعه آماری طراحی گردید. از پرسشنامه توسط برنستاین و همکاران (۲۰۰۳) با آلفای کرونباخ ۰,۷۴۰ به منظور سنجش آسیب ها و ترومای دوران کودکی استفاده شد. از مقیاس خود تنظیم گری (ایبانز و همکاران ، (۲۰۰۵ با آلفای کرونباخ ۰,۹۲۸ به منظور سنجش خودتنظیم گری استفاده شد. نتایج تحلیل های آماری نشان داد که: ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی رابطه بین تجربه های آسیب زای دوران کودکی با خودتنظیم گری در افراد معتاد به مواد مخدر، با مقدار ضریب پیرسون -۰/۳۹۹ در سطح ۰/۰۰۱ به صورت معکوس و کاهنده معنی دار است. این نتیجه بیان می کنند که مدل دارای برازش خوبی از داده هاست. لذا این فرض با ۹۵ درصد اطمینان مورد تایید قرار گرفته است. در این پژوهش محقق قصد این را دارد که از نرم افزارهای SPSS۲۴ و Amos برای تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده استفاده نماید. در نهایت پیشنهادات کاربردی و محدودیت های پژوهش ارائه شد.

Keywords:

تجربه های آسیب زای دوران کودکی , خودتنظیم گری , افراد معتاد.