رویکردی به بی هویتی معماری معاصر ایران

مقوله ای به نام هویت سابقه ای بس دیرینه دارد ان زمان که انسان احساس کرد باید به کیستی و چیستی خود دربرابر طبیعت و ماورا طبیعت پاسخگو باشد هویت متولد شد با وجود همه پیچیدگی های مفهوم هویت و تلقی های متفاوت صاحبنظران از آن برکسی پوشیده نیست درمعماری معاصر ایران این واژه دچار بحران گشته و بصورت مفهومی انتزاعی درآمدها ست رنگ باختن مفهوم هویت مختص حوزه معماری نباشد همچنانکه این ضعف درحوزههای مختلف فرهنگی اجتماعی ملی و غیره مشهود می باشدهرتمدن یا قومی در دوران های مختلف معماری خاصی را ارایه میدهدهدف ازان یتحقیق درواقع پاسخ به این سوال می باشد آیا صرف تقلید از معماری سنتی ما شاهد معماری با هویت خواهیم بود؟ ریشه بحران هویت معماری بحران هویت انسانی است معماری طراحی فضا برای انسان است پس با بحراین شدن او فضایی که متعلق به او است نیز دچار بحران می شود اما نباید ساخت دوباره بناهایی به شکل آثار معماری سنتی را با ساخت معماری با هویت یکی دانست چرا که معماری سنتی برای نیازهای دوران سنتی بوده است و ساختن دوباره آنها درزمان حال با مقتضیات دوران معاصر هماهنگ نخواهد بود بدون شک معماری مدرن با تمام نقدهایی که برآن شده است درزمان خود منطقی ترین راه حل بود تحلیل معماری سنتی و درس گرفتن از آن و شناخت نیازهای انسان معاصر منجر به احیا و ایجاد معماری با هویت خواهد شد.