تجربه زیست علوی در نهج البلاغه

در این وجیزه می خواهم از زیست علی (ع) و رسالت محبان و پیروان علی (ع) در بهره گیری از این زیست به عنوان تجربه ای برای «به» زیستن در دنیای پر آشوب امروز سخن بگویم شاید ذره ای از پاسخ به ندای مولایم علی (ع) باشد که نجات انسان را در کمال یافتگی او و کمال یافتن را در عمل کردن به توصیه های برگرفته علی (ع) از دانش، علم، اندیشه و توکل و بندگی و اتصال به ذات اقدس اله است از او بیاموزم و به یاد آورم این جمله علی (ع) را که می فرماید: «اتزعم انک جرم صغیر و فیک انطوی العالم الاکبر آیا گمان می کنی که تو ماده ای اندکی در حالی که در تو دنیای بزرگی نهفته است و هر کس به اندازه توان و ظرفیت خود نشان از این عالم اکبر را به نمایش می گذارد، به عبارت دیگر هر کس به اندازه وجودش از این هستی و داده های الهی بهره می برد. همانطور که قرآن می فرماید: «انزل من السماء ماء فسالت اودیه بقدرها فاحتمل السیل زبدا رابیا ومما یوقدون علیه فی النار ابتغاء حلیه او متاع زبد مثله کذلک یضرب الله الحق والباطل فاما الزبد فیذهب جفاء واما ما ینفع الناس فیمکث فی الارض کذلک یضرب الله الامثال» ۲. خدا از آسمان آبی نازل کرد که در هر رودی به قدر ظرفیتش سیل آب جاری شد یعنی که هر کس به اندازه توانش از دریای علم و معرفت و فیض الهی بهره می برد. در این مبحث به زیست بشری و بهزیستن می پردازم: آخرین وصیت حضرت به حسنین علیها السلام می تواند نمادی از زیست خوب و ارزشمند و انسانی را برای ما ترسیم کند لذا با بهره گیری از این وصایای بزرگ می توان راه کمال و رسیدن به انسانیت را هموار ساخت. او چنین توصیه می کند: «اوصیکما بتقوی الله و ان لاتبغینا الدنیا و ان بغتکما و لا تاسفا علی شیء منها زوی عنکما.. شما را سفارش می کنم به ترسیدن از خدا و اینکه دنیا را بخواهید هر چند در پی شما آمد و دریغ مخورید بر چیزی که از دستتان نیاید. و به تعبیر قرآن لکی لاتاسوا علی ما فاتکم ولا تفرحوا بما آتاکم والله لا یحب کل مختال فخور. سپس راه را نشان می دهد که در گام نخست از حق و باطل و ظلم و جور سخن می گوید: «و قوا بالحق و اعملا للاجر و گونا للظالم خصما و للمظلوم عونا. و حق را بگویید و برای پاداش کار کنید و با ستمکار در پیکار باشید و ستمدیده را یار.