اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت در راستای کاهش احساس تنهایی مردان سالمند در شرایطپسا کرونا

زمانی که از بهداشت روانی سالمندان سخن به میان می آید نمی توان مواردی از قبیل افسردگی و انزوا را مد نظرقرار نداد زیرا این دو مسئله از موارد مهمی است که در سالمندان با افزایش سن رو به افزایش می باشد. برای رفعاحساس تنهایی ناشی ازشیوع ویروس کرونا و افزایش کیفیت زندگی سالمندان روش های متعددی وجود دارد کهدر این پژوهش قصد داریم به بررسی میزان اثر گذاری درمان مبتنی بر شفقت در راستای کاهش احساس تنهایی درمردان سالمند در دوران پساکرونا بپردازیم.مطالعه حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون ، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود . جامعه مردان سالمندساکن خانه سالمندان مشهد در سال ۱۴۰۰ می باشد. در این پژوهش معیارهای ورود به مطالعه مردان سالمند باسن ۷۵ - ۸۵ سال ، حداقل تحصیلات سیکل ، عدم سابقه درمان مبتنی بر شفقت و عدم استفاده از سایر روش های درمانی به طور همزمان و معیارهای خروج از مطالعه غیبت بیشتر از یک جلسه و انصراف از ادامه همکاری بود . رونداجرای پژوهش این طور بود که به خانه سالمندان مشهد مراجعه و پس از هماهنگی با مسئولان ، از آنان خواسته شدتا سالمندان زن ۷۵ - ۸۵ سال را به پژوهشگر معرفی کنند. در این مطالعه ۳۰ نفر حضور داشتند که هیچ ریزشی درنمونه ها اتفاق نیفتاد و تحلیل برای دو گروه ۱۵ نفری انجام شد. نتایج حاکی از اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت برکاهش احساس تنهایی در مردان سالمند بود. با توجه به روند رو به افزایش آمار بیماران مبتلا به احساس تنهایی درمردان سالمند هستند.

Keywords:

مردان سالمند , احساس تنهایی , درمان روانی , شفقت , دوران پسا کرونا