تعلیم آداب دینی به کودکان ابتدایی

تربیت به عنوان فرایندی که نتیجهی آن صرفا در مقام عمل روشن میشود، دارای وجههای کاملا عملی و کاربردی است. از این جهت، هرگونه تلاش نظری در چارچوب مفهومی باید ناظر به فواید عملی باشد. در این میان نقش مبدلهای نظری به عملی و انتقالدهندهها روشن میشود. تبلور مفهوم مبدل در ماهیت اصل تربیتی، به عنوان آخرین مرحلهی نظر و سرآغاز اولین مرحله عمل تربیتی، مهمترین نقشی است که ضرورت وجود اصول را در نظام تربیتی تبیین میکند .در این مقاله با استفاده از منابع موجود کتابخانه ای و میدانی و بهره گیری از مطالعات، و سندکاوی به گردآوری داده های مورد نیاز پرداخته شده و با بکارگیری نرم افزار ،داده های گردآوری شده تجزیه و تحلیل شده است. وجود اصول و قواعد کلی آموزش های دینی در مدارس و مناسبات انسانی و مرجعیت آن برای تفسیر رفتارها آنچنان آشکار است که غالبا نیازی به بیان تشریحی آن وجود ندارد. بدیهی است که هیچ کنش و واکنش انسانی نمیتواند در خلا و بدون ضابطهای مشخص آغاز، و بیهدف پایان پذیرد. رفتارهای یکسان زیادی میتوان یافت که خاستگاه واحدی ندارند؛ به منظور متفاوتی انجام میشوند و احتمالا نتایج مختلفی نیز به بار میآورند.

Keywords:

آداب , تعلیم , ابتدایی , دانش آموزان , کودکان