تدوین مدل معادلات ساختاری پیش بینی احساس تعلق به مدرسه بر اساس خودناتوانسازی تحصیلی با نقش میانجی سازگاری تحصیلی در دانش آموزان

احساس تعلق به مدرسه به عنوان یک نیاز اساسی برای عملکرد خوب دانش آموزان، باعثافزایش پیوند آنها با محیط یادگیری میشود. پژوهش حاضر با هدف تدوین مدل معادلاتساختاری پیش بینی احساس تعلق به مدرسه بر اساس خودناتوانسازی تحصیلی با نقشمیانجی سازگاری تحصیلی در دانش آموزان دوره متوسطه اول انجام گرفت. این مطالعهتوصیفی و همبستگی و به روش مدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش راکلیه دانش آموزان دوره متوسطه اول مشغول به تحصیل در مدارس دولتی استان تهران درسال تحصیلی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۰ تشکیل داد که از بین آنان نمونه ای با حجم ۳۰۰ نفر با روشنمونه گیری تصادفی خوشه ای و در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شاملپرسشنامه های احساس تعلق به مدرسه (بری و همکاران، ۲۰۰۴)، خودناتوان سازی تحصیلی(شوینگر و استینسمر پلستر، ۲۰۱۱) و سازگاری تحصیلی (تراپ و همکاران، ۱۹۵۳) بودند.پس از جمع آوری داده ها، ارزیابی مدل پیشنهادی با روش ضرایب همبستگی پیرسون ومعادلات ساختاری انجام گرفت. یافته ها نشان داد که مدل رابطه خودناتوانسازی تحصیلیبا احساس تعلق به مدرسه با واسطه سازگاری تحصیلی برازش مناسبی داشت. همچنین هرسه متغیر خودناتوانسازی تحصیلی و سازگاری تحصیلی بر احساس تعلق به مدرسه اثرمستقیم و معنادار داشت (P<۰/۰۵). با توجه به نتایج برای افزایش احساس تعلق به مدرسهمی توان زمینه را برای بهبود رفتارهای خودناتوان سازی در دانش آموزان افزایش داد وسازگاری تحصیلی در آن ها را بهبود بخشید.

Keywords:

احساس تعلق به مدرسه , خودناتوانسازی تحصیلی , سازگاری تحصیلی