اثربخشی طرحواره درمانی بر خود شفقت ورزی و پرخاشگری زوجین متقاضی طلاق در شهر تهران

طلاق فرآیندی است که باتجربه ی بحران عاطفی هر دو زوج شروع می شود و با تلاش برای حل تعارض از طریق ورود به موقعیت جدید با نقش ها و سبک زندگی جدید خاتمه می یابد لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر خود شفقت ورزی و پرخاشگری زوجین متقاضی طلاق در شهر تهران بوده است. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه می باشد. جامعه آماری پژوهش همسران متقاضی طلاق مراجعه کننده به دادگاه های خانواده در شهر تهران بوده اند. تعداد ۲۰ زوج به صورت نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه ۱۰ زوج). ابزار اندازه گیری پرسشنامه ی مقیاس شفقت خود نف (۲۰۰۳) و پرسشنامه ی پرخاشگری باس و پری (۱۹۹۲) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS۲۴ و روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شد. بر اساس یافته ها دو گروه آزمایش و کنترل حداقل دریکی از متغیرهای وابسته در مرحله پس آزمون دارای تفاوت معنادار هستند. (۰۰۰۱ / ۰ > p، ۵۱۳/۵= F). به عبارت دیگر طرحواره درمانی گروهی حداقل ازلحاظ یکی از متغیرهای وابسته بر میانگین گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در مرحله پس آزمون تاثیر داشته که میزان این تاثیر برابر با ۷۳ درصد است (P<۰/۰۵). یعنی ۰/۹۸ تفاوت های فردی در نمرات پس آزمون خود شفقت ورزی و پرخاشگری مربوط به تاثیر عضویت گروهی می باشد و نتیجه اینکه جلسات مداخله گروهی طرحواره محور می تواند از اثربخشی بخصوصی در کاهش خشم و افزایش خود شفقت ورزی و برآورده ساختن نیازهای عاطفی خود و همسر به جای کناره گیری از هیجانات برخوردار باشد.

اثربخشی طرحواره درمانی بر خود شفقت ورزی و پرخاشگری زوجین متقاضی طلاق در شهر تهران Keywords:

طرحواره درمانی , خود شفقت ورزی , پرخاشگری , زوجین متقاضی طلاق