رابطه خودتنظیمی تحصیلی و خودپنداره تحصیلی با امید به تحصیل دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول ناحیه یک شیراز

هدف اصلی در این پژوهش رابطه خودتنظیمی تحصیلی و خود پنداره تحصیلی با امید به تحصیل دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول ناحیه یک شیراز بود. این پژوهش از لحاظ هدف جزء تحقیقات کاربردی و از لحاظ اجرا جزء تحقیقات همبستگی بود. در این پژوهش جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول ناحیه یک شهر شیراز به تعداد حدودا ۹۰۰۰ نفر بود که با استفاده از معیار ابعاد، ۲۰۰ نفر که در سال ۱۴۰۰-۹۹ به تحصیل مشغول بودند به شیوه خوشه ای چندمرحله ای انتخاب گردید. ابزار گردآوری اطلاعات در پژوهش حاضر پرسشنامه بود. در این راستا از پرسشنامه های مقیاس امید به تحصیل (خرمایی و کمری،۱۳۹۶)، پرسشنامه خودتنظیمی تحصیلی (سواری و عرب زاده، ۱۳۹۲) و پرسشنامه خود پنداره تحصیلی (چن یی سین، ۲۰۰۴) استفاده شد. نتایج نشان داد که خودتنظیمی تحصیلی و ابعاد آن به طور مثبت امید به تحصیل دانش آموزان را پیش بینی می کند، خود پنداره تحصیلی و ابعاد آن به طور مثبت امید به تحصیل دانش آموزان را پیش بینی می کند. خودتنظیمی تحصیلی و ابعاد آن به طور مثبت امید تحصیلی دانش آموزان را پیش بینی می کند.

Keywords:

خود پنداره تحصیلی , خودتنظیمی تحصیلی , امید به تحصیل , دانش آموزان