سنجش کیفیت پیاده راه های شهری در راستای نیل به حمل ونقل انسان محور

مسیر پیاده تجلی گاه حیات مدنی شهر و محل رخداد وقایع و فعالیتهای اجتماعی شهروندان در زندگی و حیات شهری می باشد. از این رو طراحی درست و گسترش آن نه تنها باعث غنی تر شدن زندگی اجتماعی وفرهنگی می شود؛ بلکه با توجه به پیچیدگی ها و مسائل حمل و نقل شهری در شهرهای معاصر، گامی در جهت حل معضلات ترافیکی و ترددی بر می دارد و شهرها را به سوی حمل ونقل انسان محور سوق می دهد. در ایرانبا توجه به شکل گیری گام های نخست در طراحی پیاده راه های شهری ، کیفیت آنها نیز می بایست مورد عنایت واقع شود و در برنامه ریزی های حمل ونقل درون شهری دیده شود . بر همین اساس در این مقاله بهبررسی کیفیت پیاده راه های شهری پرداخته شده است. این پژوهش سعی دارد با استفاده از روش کمی - توصیفی و تحلیلی به این سوال پاسخ بدهد که چه معیارهایی برای ارتقای کیفیت پیاده راه های شهری میبایست در نظر گرفته شود و کدام یک از این معیارها و شاخص ها از اولویت بیشتری برخوردار می باشند. در این راستا بر مبنای مدل AHP و روش دلفی و با استفاده از نظرات متخصصین در حوزه برنامه ریزی شهری برنامه ریزی حمل نقل درون شهری و کارشناسان امور شهری, هر یکاز معیارها و شاخصهای موثر در ارتقایکیفیت پیاده راه های شهری مورد ارزیابی قرار گرفته است و بر مبنای این روش پرسشنامه و چک لیست ارزیابی تدوین گردیده است. نتایج تلفیق نظرات کاربران و چک لیست ارزیابی، اولویت معیارهای موثر درارتقای کیفیت پیاده راه های شهری را نشان می دهد تا با در نظر گرفتن این اولویت ها در ساماندهی و طراحی فضای حرکت عابر پیاده ، بتوانیم در راستای ارتقای کیفیت پیاده راه های شهری درجهت حمل و نقل انسان محور در کشورگامی برداریم