اثربخشی معنادرمانی در درمان زنان مبتلا به اضطراب مرگ در شهر کنگان

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی معنادرمانی در درمان زنان مبتلا به اضطراب مرگ در شهر کنگان بوده است. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر ۲۰۰ نفر از زنان مبتلا به اضطراب مرگ در شهر کنگان بود. حجم نمونه پژوهش ۳۰ نفر به روش داوطلبانه بود. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پروتکل معنادرمانی هوتزل (۲۰۰۲) و همچنین پرسشنامه اضطراب مرگ تمپلر (۱۹۷۰) بود. پایایی این پرسشنامه در پژوهش حاضر با استفاده از ضرایب آلفای کرونباخ ۰/۸۶ و همچنین روایی این پرسشنامه در پژوهش حاضر با استفاده از ضرایب همبستگی هر سوال با نمره کل محاسبه گردید و نشان داد که همه سوالات با نمره کل همبستگی معنی داری دارند. در سطح آمار استنباطی داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیری (مانکوا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که معنادرمانی موجب کاهش هر یک از مولفه های اضطراب مرگ یعنی ترس از مرگ، ترس از درد و بیماری، افکار مربوط به مرگ، زمان گذرا و زندگی کوتاه و ترس از آینده در آزمودنی های گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل گردید. در نتیجه گیری کلی پژوهش می بایست بیان نمود که با به کارگیری برنامه های درمانی معنادرمانی می توان به کاهش اضطراب مرگ در بین زنان کمک نمود.

Keywords:

معنادرمانی , اضطراب مرگ