تاملی در مفهوم «مقتضای حال» و گستره آن در علم معانی

این مقاله، تاملی در مفهوم مقتضای حال در علم معانی، تبیین گستره آن نزدبلاغیون متقدم و بررسی نظرهای بلاغت پژوهان جدید درباره گستردگی یامحدودیت مفهوم حال است. هدف از این بررسی. پرداختن به پرسش هایی استکه ضمن ایجاد زمینه تعامل میان اندیشه های زبان شناختی بلاغیون متقدم وجدید در توجه به عناصر فرامتنی، رویکرد متفاوت علم معانی را در پرداختن بهاین عناصر مورد توجه قرار می دهد؛ پرسش هایی مانند اینکه «حال» در علم معانیشامل چه عناصری است و آیا امکان مقایسه میان «مقتضای حال؛ و رویکردهایکاربردشناختی در زبان وجود دارد؟ روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی است وپس از بیان نظرهای بلاغیون متقدم و جدید درباره مقتضای حال به این نتیجهمی رسد که رویکرد متفاوت بلاغیون در توجه به عناصر فرامتنی سخن, به دودلیل توجه به حال پیش از ایراد سخن و کارکرد بلاغی و زیباشناسی آن در علممعانی است.

Keywords:

علم معانی , حال , مقتضای حال و بلاغت , عناصر فرامتنی