سنجش و تحلیل مولفه های هیدرولیکی اثرگذار بر تاب آوری در برابر سیلاب های شهری در کلانشهر تهران

تاب آوری سیستم های شهری در برابر سیلاب، به معنی پایداری و مقاومت این سیستم ها در برابر آسیب های وارده از جانب سیل و توانایی آنها برای بهبود و بازگشت سریع به شرایط عادی پس از رخداد بلای طبیعی یعنی سیلاب می باشد. یکی از مسائل مهمی که در دهه های اخیر سکونتگاه ها بخصوص کلانشهرها، با وجود جمعیت زیاد و تراکم کالبدی با آن مواجه اند، مخاطرات طبیعی از جمله سیلاب های شهری است. تاب آوری در برابر سیلاب های شهری یکی از مباحث مهم و البته پیچیده در مطالعات آب و سازه های هیدرولیکی است که اخیرا توانسته است توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کند چرا که با بررسی این مفهوم می توان نقاط تاب آور و غیر تاب آور را مشخص کرد و برای حفظ و افزایش تاب آوری آن کوشید. از آنجایی که افزایش روز افزون جمعیت در کلانشهر تهران مشکلات و چالش هایی را از نظر مدیریت سیلاب های شهری ایجاد کرده است، پژوهشگران این مطالعه سعی کردند، مولفه های مهم و اثر گذار بر تاب آوری در شاخص هیدرولیکی را سنجش و آن بررسی و تفسیر نمایند، هدف از این پژوهش ارزیابی تاب آوری شهری در برابر مخاطرات طبیعی با تاکید بر مدیریت سیلاب شهری در کلانشهر تهران است. نتایج تحقیق نشان می دهد که مناطق۲۰،۲۲ و ۵ تهران بیشترین تاب آوری و مناطق ۱۱،۱۰،۹ و ۱۷ کمترین تاب آوری را در مبحث مولفه هیدرولیکی را در میان مناطق داشته اند.

Keywords:

تاب آوری , سیلاب های شهری , مدیریت ریسک سیلاب , شهر تهران