بررسی نقش توسعه سرمایه اجتماعی در مدیریت بحران با تاکید بر نقش متغیر میانجی انطباق پذیری سازمانی

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش توسعه سرمایه اجتماعی در مدیریت بحران با تاکید بر متغیر میانجی انطباق پذیری سازمانی می باشد. پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت تجزیه و تحلیل فرضیه ها توصیفی - همبستگی است که اطلاعات آن به صورت میدانی گردآوری شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کارکنان و مدیران سازمان امور مالیاتی شهر همدان به تعداد ۲۰۷ نفر می باشد. که از این تعداد ۱۳۲ طبق جدول کرجسی و مورگان به شیوه نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب گردید. ابزار جمع آوری اطلاعات در این پژوهش سه پرسشنامه استاندارد ۱۵ گویه ای سرمایه اجتماعی ناهاپیت و گوشال (۱۹۹۸) با سه مولفه (ساختاری، ارتباطی و شناختی )، پرسشنامه استاندارد ظرفیت انطباق پذیری سازمانی سوسمن (۲۰۰۴)، استریکمن (۲۰۰۵) و دنیسون، (۲۰۰۰) و پرسشنامه استاندارد ۱۶ گویه ای مدیریت بحران برگرفته از کار عزیزی و همکاران (۱۳۹۸) با چهار مولفه (پیش بینی ، آمادگی ، مقابله ، بازسازی ) استفاده شده است . نتایج به دست آمده نشان می دهد، تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تکنیک تحلیل عاملی تاییدی در نرمافزار pls به انجام رسید. وزن عاملی همه گویه ها بیشتر از ۳/۰ به دست آمد بنابراین برازش مدل و روایی سازه پرسشنامه ها مورد تایید قرار می گیرد. نتایج تحلیل دادهای پژوهش نشان داد: سرمایه اجتماعی بر مدیریت بحران تاثیرگذار است .انطباق پذیری سازمانی بر مدیریت بحران تاثیر گذار است . سرمایه اجتماعی بر انطباق پذیری سازمانی تاثیر گذار است . تحلیل های بیشتر نشان داد نقش متغیر میانجی انطباق پذیری سازمانی بر رابطه بین سرمایه اجتماعی و مدیریت بحران، جزیی است .

Keywords:

سرمایه اجتماعی , انطباق پذیری سازمانی , مدیریت بحران