اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی بیماران قلبی عروقی

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر ناگوییهیجانی بیماران قلبی عروقی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی ، طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری – ۳ ماهه بود. جامعهآماری پژوهش شامل تمامی بیماران قلبی عروقی مراجعه کننده به بیمارستان نقوی شهر کاشان در سال ۱۴۰۰ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر ( ۱۴ مرد و ۱۶ زن) بهروش نمونه گیری هدفمند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی دردو گروه آزمایش ( ۱۵ نفر) و گرو ه گواه ( ۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروهآزمایش، روان درمان مبتنی بر دیدگاه روا نشناسی مثبت نگر را در ۶ جلسه، ۶۰دقیقه ای به صورت انفرادی، دریافت کردند. جهت جمع آوری اطلاعات ا زپرسشنامه های آلکسی تیمیا تورنتو- ۲۰ (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴ ) استفاده شد .داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس تک متغییره، تحلیل شد .یافته ها: باتوجه به نتایج پژوهش، در نمره های متغیر نارسایی هیجانی و مولفههای آن شامل؛ دشواری در شناسای ی احساسات، دشواری در توصیف احساسات ،با توجه به اثر اصلی مراحل زمانی، اثر اصلی مداخله رواندرمانی و همچنین اثرتعاملی مراحل زمانی با مداخله رواندرمانی، تفاوت معناداری مشاهده شد.

Keywords:

روان درمانی مثبت نگر , ناگویی هیجانی , بیماران قلبی ومزمن