اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری روانشناختی و بازداری هیجان زوجین با تعارض های زناشویی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری روانشناختی و بازداری هیجان زوجین با تعارض های زناشویی انجام گرفت. این مطالعه نیمه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه انجام شد جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زوجین با تعارض زناشویی بود که به مراکز روانشناسی شهر کرمانشاه در سال ۱۳۹۹ مراجعه کرده بودند، تعداد ۳۲ نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب، و به طور تصادفی در دو گروه برابر آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایشی طی ۸ هفته تحت درمان پذیرش و تعهد قرار گرفت، و در این مدت بر گروه گواه مداخله ی انجام نگرفت. پرسشنامه انعطاف پذیری روانشناختی و بازداری هیجان به عنوان ابزار ارزشیابی مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از روشهای آماری توصیفی و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج به دست آمده از مقایسه پسآزمون دو گروه، حاکی از این است که بین نمرات پسآزمون انعطاف پذیری روانشناختی و بازداری هیجان گروه مداخله و کنترل تفاوت معنیداری وجود دارد. بدین صورت که این درمان توانسته است انعطاف پذیری شناختی را افزایش و بازداری هیجانی را کاهش دهد. مطابق با یافته های پزوهش حاضر میتوان درمان پذیرش و تعهد را به عنوان یک روش موثر در جهت افزایش انعطاف پذیری شناختی و کاهش بازداری هیجانی در زوجین با تعارضهای زناشویی پیشنهاد کرد.

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , انعطاف پذیری روانشناختی , بازداری هیجان , تعارض زناشویی