اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودانتقادی و تاب آوری در مادران دارای فرزند کم شنوا

توانمندسازی روانشناختی مادران دارای فرزند دارای فرزند کم شنوا یکی از موضوعات مهم است که در مطالعات پیشین کمتر به آن پرداخته شده است. مطالعه حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودانتقادی و تاب آوری در مادران دارای فرزند کم شنوا انجام شد. پژوهش حاضر، نوعی پژوهش کاربردی بود. به لحاظ روش، پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر مدرسه ابتدایی و متوسطه اول شهید ابراهیمی شهر سیرجان در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بود که ویژه دانش آموزان نابینا، ناشنوا و کم شنوا است. در این مرکز آموزشی ۳۰ دانش آموز کم شنوا در مقاطع ابتدایی و متوسطه اول مشغول به تحصیلی بودند. برای انجام پژوهش از مادران آنها درخواست شد در این مطالعه شرکت کنند و به صورت تصادفی ساده آنها را در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و گواه جای دهی شدند. جهت جمع آوری داده ها با مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون و مقیاس سطوح خودانتقادی استفاده شد. پس از تعیین گروه های آزمایش و کنترل سپس هر دو گروه در شرایط یکسان مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون و مقیاس سطوح خودانتقادی را به عنوان پیش آزمون تکمیل کردند و سپس گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای دو جلسه) تحت مداخله قرار گرفت و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. برای این منظور از نرم افزار SPSS-۲۳ در سطح معناداری ۰/۰۵ استفاده خواهد شد. نتایج نشان داد که درمان پذیرش و تعهد به طور معنادار منجر به کاهش خودانتقادی درونی (P<۰/۰۱۶)، خودانتقادی مقایسه ای (P<۰/۰۱۶) و نمره کلی (F=<۰/۰۱۶) و افزایش تاب آوری (P<۰/۰۰۰۱) در گروه مداخله شده است.

Keywords:

تاب آوری , خودانتقادی , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , کم شنوایی