تاثیر خودپنداره ریاضی در پیشرفت درس ریاضی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهرستان جویم در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰

هدف از انجام پژوهش حاضر، تبیین رابطه خودپنداره تحصیلی ریاضی با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان است. جامعه آماری پژوهش ۱۳۰ نفر بود که با روش نمونه گیری تصادفی ساده ۹۶ نفر شامل ۵۳ دختر و ۴۳ پسر به عنوان نمونه انتخاب شدند برای گرداوری دادهها از پرسشنامه محقق ساخته ۲۰ گویه ای صدق پور و همکاران (۱۳۹۶) برگرفته از مقیاسهای خود پنداره ریاضی مارش (۱۹۹۰) و مقیاس مختصری که در آزمونهای تیمز بود استفاده شد. همچنین برای تعیین میزان پیشرفت تحصیلی ،ریاضی نمره نیم سال دوم سال تحصیلی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۰ این دانش آموزان جمع آوری گردید. روش تحقیق این پژوهش از نوع همبستگی توصیفی بود و برای تحلیل دادهها از تکنیکهای آماری و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS استفاده خواهد شد. در تحلیل توصیفی از میانگین و انحراف معیار استفاده شد و در آزمون سوالات پژوهش از آزمون t تک نمونه ای و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج پژوهش بیانگر آن بود که خودپنداره ریاضی و پیشرفت تحصیلی ریاضی وضعیت نسبتا مطلوبی دارند و خودپنداره ریاضی رابطه مثبت و معناداری با پیشرفت تحصیلی دارد؛ همچنین ابعاد خودپنداره ریاضی نیز تاثیر مثبت و معناداری در پیشرفت ریاضی دارند.

Keywords:

خودپنداره , خودپنداره تحصیلی , خودپنداره ریاضی , پیشرفت تحصیلی.