بررسی نقش طرحواره ای ناسازگار اولیه و سبک فرزندپروری در خودابرازگری کودک

نسل کودکان و نوجوانان، سرمایه های ملی و جلوهای از غرور ملی جامعه به حساب می آیند که توجه به سلامت روان آنهاکمک میکند تا نقش اجتماعی خود را در جامعه بهتر ایفا کنند. بسیاری از مشکلات روان شناختی کودک ریشه در تعاملاتخصوصا تعامل والد-فرزندی دارد. بنابراین کیفیت تعامل والد-فرزندی از عوامل مهم در آسیب شناسی روانی در تمامی مراحلرشد است. از این رو، پژوهش حاضر در جهت بررسی تاثیر طرحواره درمانی والدین در الگوسازی و فرزندپروری بر خودابرازگریکودکان، انجام شد. این پژوهش با جامعه آماری دانش آموزان دختر پایه ششم مقطع ابتدایی شهر بوشهر در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ و با روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل انجام شده است. برای جمع آوری اطلاعات نظری پژوهش، از روش کتابخانه ای (فیش برداری) استفاده شد و ابزار گردآوری داده ها با پرسشنامه ابراز وجود گمبریل و ریجی انجام گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس یک متغیری ANCOVA انجام شد. بر اسا نتایج بدست آمده میتوان گفت که تفاوت بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیر خودابرازگری در سطح آلفای ۰/۰۱ معنی دار است و با توجه به مقدار میانگین پس آزمون در دو گروه کنترل و آزمایش که به ترتیب عبارتند از ۱/۳۲ و ۲/۱۷ وضعیت در گروه آزمایش بهتر می باشد. بنابراین با در نظر گرفتن محدودیت های پژوهش میتوان نتیجه گرفت کهطرحواره درمانی والدین در الگوسازی و فرزندپروری بر خودابرازگری کودکان در دانش آموزان دختر پایه ششم مقطع ابتداییشهر بوشهرموثر است.

Keywords:

طرحوار , طرحواره درمانی , فرزندپروری