دانش بومی درارتباط با سازوکارهای انسان و بیابان (مطالعه موردی: روستای میمند - کرمان)

برخورداری مناطق روستایی از دانش بومی که حاصل از روابط میان جامعه روستایی و منابع طبیعی میباشد سبب به وجود آمدن فرهنگ و ارزش ها ی اجتماعی در میان روستاییان میباشد. دانش بومی در ارتباط با مناطق خشک در اثر ارتباط مداوم انسان با بیابان شکل گرفته است. توجه به این میراث کهن در برنامه ریزی ها و بهره بردای ها بایستی لازمه فعالیت قرار گیرد. این موضوع سبب ایجاد همبستگی میان روستاییان میشود و در عین بهره بری از سرمایه های الهی سبب حفظ این میراث برای آیندگان میشود. در این پژوهش با استفاده از روش مشاهده عمیق و مستقیم به جمع آوری اطلاعات از مردمان روستای میمند پرداخته شده است. که مردمان روستا با تمام وجود در مراحل مختلف زندگی ارزش دانش بومی را احساس می کنند. به خصوص در این روستا که از لحاظ اقلیمی، اقلیم بیابانی دارد و از لحاظ جغرافیایی در مجاورت بیابانی ترین استان کشور ایران قراردارد و می توان شرایط این روستا را از لحاظ طبیعی سخت بیان نمود. نتایج بیانگر این میباشد که در این روستا با شرایط سخت محیط بیابانی همانند سایر روستا های کشور از میراث ارزشمند دانش بومی در جنبه ها ی مختلف زندگی بهره مند میباشند. خوشبختانه در این روستا تاکنون این سرمایه به خوبی حفظ شده است. در برنامه ریزی ها به این نکته که برنامه ریزی سودمند زمانی به نتیجه میرسد که همگام با مشارکت مردمی و هم سو با طبیعت و با توجه به دانش بومی در کنار دانش نوین باشد بایستی توجه گردد.

Keywords:

دانش بومی , بیابان , مشارکت , بهره برداران , فرهنگ