انتقال مجدد مواد پرورده در گیاه گندم در شرایط تنش قبل و بعد از گلدهی و تحت تاثیر ماده پیریدوکسین

توان بالقوه ذخیره سازى مواد فتوسنتزى در ساقه وکارایى انتقال آنها به دانه دو صفت موثر در ثبات عملکرد در اقلیم هایى است که در آنها شرایط تنش خشکى در دوره پر شدن دانه غالب مى باشد. به منظور بررسى اثرات سطوح مختلف تنش خشکى وپیریدوکسین برروى انتقال مجدد مواد پرورده گندم رقم بک کراس روشن آزمایشى به صورت کرت هاى خرد شده در قالب طرح پایه بلوک هاى کاملا تصادفى ودر چهار تکرار در سال زراعى 1388 انجام گرفت. کرت هاى اصلى سطوح مختلف تنش خشکى در سه سطح: 1- بدون اعمال تنش خشکى (شاهد)، 2- اعمال تنش خشکى در مرحله طویل شدن ساقه (کد 39 زادوکس) و 3- تنش خشکى پس از گلدهى (کد 65 زادوکس) و کرت هاى فرعى مقادیر مختلف پیریدوکسین در سه سطح : 1- عدم اعمال ماده پیریدوکسین (شاهد)، 2- اعمال 0/01درصد ماده پیریدوکسین و 3- اعمال 0/02درصد ماده پیریدوکسین در نظر گرفته شد. تیمار پیریدوکسین به صورت تلقیح با بذر صورت پذیرفت وبراى این امر ابتدا بذور گندم رقم بک کراس روشن را قبل از کشت به مدت 8 ساعت در آزمایشگاه با پیریدوکسین آغشته نموده (تیمار شاهد در آب مقطر قرار گرفت) وسپس کشت انجام شد. نتایج این آزمایش نشان داد پیریدوکسین احتمالا از طریق تاثیر مثبت بر روى روند رشد ریشه وافزایش جذب ریشه اى شرایط را براى تولید مواد پرورده بیشتر در طول دوره رویشى گیاه فراهم نموده و باعث افزایش معنى دار انتقال مجدد مواد به دانه نیز گردیده است. بطوریکه بالاترین میزان انتقال مجدد مواد پرورده در سطح 0/02 درصد استفاده از پیریدوکسین مشاهده گردید. نتایج نشان داد که تیمار دهى بذر هاى گندم با پیریدوکسین در این آزمایش باعث کاهش معنى دار تاثیر منفى تنش خشکى خصوصا در تنش خشکى بعد از گلدهى گردید

Keywords:

گندم , تنش خشکى , انتقال مجدد , پیریدوکسین