رهیافت فرهنگی -اجتماعی ، مکان سازی و یاد سازی در مدیریت بافت تاریخی

بافت تاریخی در شهر ها میراث ملموس و ناملموس تاریخی را در خود پرورانده است که از منظر فرهنگی دارای اهمیت فراوانی است . ارتباط میان میراث تاریخی بنا های مختلف ، و دیگر فضاهایی که عرصه عمومی را تشکیل می دهند، شهرسازی و عناصر آن و هویت را بیان می کنند. و ارتباط پیچیده میان تمامی عناصر مکان های موجود و از بین رفته شهر را بر عهده دارد. زیرا با حافظه تاریخی و هویت فرهنگی اجتماعی ساکنان پیوند خورده است . بافت های تاریخی لزوما در شکل بناهای تاریخی معنا نمی شوند بلکه یادآور فرهنگ ، اعتقادات ،آداب و رسوم و میراث معنوی و تاریخ شفاهی شهر هستند. نابودی یا تخریب این بناها که صاحبان و خالقانش پیشینیان بودن و ما امانت دار آنها برای آینده گان هستیم باعث صدمه به حافظه تاریخی و هویتی حتی فرهنگ ها و آداب و رسوم ساکنان است . مدیریت بافت تاریخی شهرها باید رویکرد اجتماعی فرهنگی و کمک ظرفیت های اجتماعی مردمی ، رهیافت و دیدگاههای نوینی را به عنوان فرایندی در مقابل تحلیل های اولیه در مورد طراحی شهری که تنها بر پایه آسایش زندگی ماشینی متکی بوده، مطرح می کند. نیازهای مردم و توجه به عرصه های عمومی در شکل گیری آرامش و تجربه زندگی در شهر، با رویکرد مضامین اخلاقی وفرهنگ گذشتگان را به خلق فضاهای زیبا از لحاظ بصری و بامعنا و هویتی اصیل و حفظ میراث فرهنگی هنری از لحاظ مفهومی و دربرگیرنده فعالیت های اجتماعی پایدار از لحاظ کارکردی گره بزند.هدف از این مقاله ارائه دیدگاهها برای مدیریت بافت تاریخی شهرها با تاکید بر رهیافت بازآفرینی فرهنک اصیل مبنا، برندسازی شهری ، باز زنده سازی و مکان سازی و یادسازی و الزامات فرهنگی اجتماعی در بافت تاریخی است . لذا پس از تعریف مختصری از از بافت های تاریخی وتاریخچه مدیریت بافت تاریخی به اهمیت رهیافت ها اشاره می گردد.

Keywords:

بافت تاریخی , رهیافت فرهنگی اجتماعی , مکان سازی , یادسازی