تاثیر نوع فرایند جوشکاری بر ریزساختار و مقاومت به خوردگی اتصالات جوش فولاد زنگنزن دوفازی ۲۲۰۵ در شربت نیشکر

در این پژوهش ریزساختار و مقاومت به خوردگی فلزات جوش حاصل از جوشکاری فولاد زنگ نزن دوفازی ۲۲۰۵ بررسی گردید جوشکاری با روش های GTAW و سیم جوش ER۲۲۰۹ و SMAW با الکترود E۲۲۰۹ انجام گردید. ریزساختار فلزات جوش با استفاده از آزمون پتانسیو دینامیک سیکلی در محلول شربت نیشکر با و بدون گاز SO۲ در دماهای ۲۵⁰C و ⁰C۷۵ مورد بررسی قرار گرفت. ریزساختار هر دو فلز جوش به صورت دوفازی آستنیتی-فریتی همراه با فازهای ثانویه نیترید کرم Cr۲N و آستنیت ثانویه مشاهده گردید. در فلز جوش E۲۲۰۹ گردید. در فلز جوش SMAW ذرات آخال مشاهده گردید. نتایج آزمون خوردگی پلاریزاسیون سیکلی نشان داد که هر دو فلز جوش در دمای ۲۵⁰C شربت گازدار و بدون گاز خود را به خوبی پسیو نموده و در صورت آسیب دیدن فیلم پسیو محافظ قادر به پسیو مجدد خود و تشکیل فیلم محافظ میباشند. مشخص گردید که با افزایش دما بویژه در حضور گاز SO۲ مقاومت به حفره دار شدن هر دو فلز جوش کاهش یافته است. حضور گاز SO۲ حفرهدار شدن هر دو فلز جوش کاهش یافته است. حضور گاز ۲۵⁰C و ۷۵⁰C نشان داد. فلز جوش E۲۲۰۹ نشان داد. فلز جوش ۲۵⁰C و ۷۵⁰C با و بدون حضور گاز SO۲ رفتار خوردگی بهتری را نسبت به فلز جوش ER۲۲۰۹ ارائه نمود.

Keywords:

خوردگی حفره ای , فرایند جوشکاری , ریزساختار , فولاد زنگ نزن ۲۲۰۵ , شربت نیشکر , آزمون پلاریزاسیون سیکلی