بررسی آخرین یافتههای ژنتیکی سندرم آسپرگر : مقاله مروری

نشانگان آسپرگر نوعی اختلال رشدی - عصبی است و در آخرین بازبینی دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری DSM۵، در زیر مجموعه طیف اوتیسم قرار گرفته. این امر به منظور تسهیل در کد گزاری و تشخیص اختلالات طیف اوتیسم صورت گرفته. فنوتیپ رفتاری این نشانگان با مشکلات قابل توجه در ارتباط بین فردی و ارتباط غیرکلامی، مشخص میشود، که معمولا به همراه علایق و رفتارهای وسواسی و تکراری است. نخستین بار در سال ۱۹۴۴ پزشک اتریشی به نام هانس آسپرگر با انتشار مقالهای آن را توصیف کرد و از آن زمان تا کنون تقییرات گوناگونی را پذیرا شده است. برخی تحقیقات آسپرگر را نوع اوتیسم با کارکرد بالا تعریف میکنند و برخی دیگر اختلالی با ریشه های ژنتیکی مشابه و بروز رفتاری گوناگون و برخی نیز به طور کل به جدایی این دو اختلال گواهی میدهند .اما نکته اینجاست که ناگزیر، برخی وجوه تشابه میان آسپرگر و سایر اختلالات طیف اوتیسم وجود دارد. اگر مادر یا پدر فرزندی باشید که دارای نشانگان آسپرگر باشد، متوجه خواهید شد که او در برقراری ارتباط چشمی دچار مشکل میشود. همچنین کودک شما در مواقعی که میان همسنوسالان خود قرار میگیرد، دچار مشکلاتی از لحاظ برقراری ارتباط میشود. گاهی اوقات او نمیتواند یا نمیداند چه بگوید در حالی که همسالانش به راحتی لب به سخن باز میکنند. او همچنین به نشانه های اجتماعی که همسالان خودش آن را درک میکنند، بیتوجه است. از جمله این موارد میتوان به زبان بدن و همچنین تشخیص عواطف از روی صورت اشاره کرد. اگر فرزند شما دارای نشانگان آسپرگر باشد معمولا بیشتر مواقع در مورد خودش صحبت میکند و تاکید زیادی روی مطالب و موضوعات مورد علاقه خود دارد. ممکن است علاقه و تعریف از خودش را بارها و بارها تکرار کند. در مجموع میتوان گفت که دارندگان نشانگان آسپرگر به تکرار کردن یک حرکت علاقه زیادی دارند. این پژوهش مروری آخرین یافته های ژنتیکی زیربنایی سندرم آسپرگر را نشان میدهد

Keywords:

آسپرگر , ژنتیک , اختلالت رشدی- عصبی