نقش خود کارآمدی تدریس در تنش شغلی و فرسودگی شغلی معلمان مقطع ابتدایی شهرستان بافق در دوران پساکرونا

معلمان به عنوان مهم ترین نیروی انسانی آموزش پرورش نقش مهمی در تربیت و آموزش دانش آموزان به عنوان آینده سازان این کشور دارند، افزایش فرسودگی و تنش شغلی در آنان به ویژه در زمان آموزش های مجازی در دوران همه گیری بیماری کرونا سبب کاهش کیفیت عملکرد آنان در آینده خواهد شد. از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی نقش خود کارآمدی تدریس در تنش شغلی و فرسودگی شغلی معلمان مقطع ابتدایی شهرستان بافق در دوران پساکرونا بود. این پژوهش یک پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه معلمان مقطع ابتدایی شهرستان بافق در سال تحصیلی ۱۴۰۰ تشکل داده بودند که ۱۳۶ نفر به عنوان اعضای نمونه به صورت تصادفی از این جامعه انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ ، پرسشنامه تنش شغلی HSE و پرسشنامه خودکارآمدی معلم اسچانن ، موران و وولفولک بود که اعضای نمونه به صورت الکترونیکی به آن پاسخ دادند، تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون پیرسون و رگرسیون چندگانه در ۲۶spss- انجام شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد مولفه های درگیر روش های تدریس و مدیریت کلاس متغیر خودکارآمدی تدریس با متغیر تنش شغلی رابطه ای منفی و معنادار دارند و مولفه درگیر کردن فراگیران رابطه مثبت و مستقیم با متغیر تنش شغلی دارد، از طرف دیگر مولفه های درگیر کردن فراگیران و مدیریت کلاس با متغیر فرسودگی شغلی رابطه ای منفی و معنادار دارند اما روش های تدریس نقشی در پیش بینی فرسودگی شغلی معلمان ندارند.

Keywords:

خودکارآمدی تدریس , تنش شغلی , فرسودگی شغلی , معلمان