بررسی نقش امیدآفرینی دعا از دیدگاه عرفای معاصر

دعا کردن توفیقی الهی و ناشی از ایمان بنده به سریان و تصرف مداوم اراده خداوند در کائنات است، کمترین فایده دعا کردن این است که بنده هیچ وقت امید و شور و نشاط خود را از دست نمیدهد، و حتی در هنگام ناکارآمدی عوامل دنیوی، باز با اتکا به اصل دعا به سعی و کوشش خود ادامه میدهد. از دیدگاه عرفا هر دعایی مستجاب است زیرا نفس عمل دعا کردن بیشتر از رفع نیاز دنیوی بنده ارزش دارد. ظهور عرفان اسلامی با همه فراز و فرود تاریخی اش برخی از مفاهیم والای دینی را رنگ و لعابی نو بخشید و در این میان دعا و نیایش به عنوان پل ارتباطی ناسوت و ملکوت از اعتبار ویژه ای برخوردار گردید. از دیدگاه عرفا همین که انسان اسباب و علل را رها میسازد و متوجه درگاه خداوند میشود و دوای درد خود را از او میخواهد خود این امر نشانه اجابت دعای اوست، هم درد و هم دوای عارفان و عاشقان خدا، خود خداوند است، لذا عرفا در دعای خود فقط خدا را میطلبند و از او هیچ تقاضایی جز خود او ندارند. در این تحقیق به روش اسنادی و کتابخانه ای به بررسی نقش تربیتی امیدآفرینی دعا از دیدگاه عارفان معاصر پرداخته شده است.

Keywords:

امید , دعا , دیدگاه عرفا , معاصر