جذب سطحی سیلیبینین روی نانولوله های کربنی اصلاح شده با پلیمر زیست تخریب پذیر: مطالعه سینتیکی و همدمایی

سرطان دومین بیماری شایع در جهان و عامل مرگ و میر حدود ۳/۰ میلیون تن در جهان است. داروی سیلیبینین برای درمان سرطان های پستان، مثانه، پروستات، پوست، روده، ریه، کبد، و کلیه مورد استفاده قرار می گیرد. در این پژوهش، کارایی نانولوله های کربنی مغناطیسی پیوندخورده با پلی اتیلن گلیکول و پلی اتیلن ایمین (PGCS) برای جذب سطحی عامل ضدسرطان، سیلیبینین (SB)، مورد مطالعه قرارگرفت. نوع گروه های عاملی PGCS با آنالیز طیف سنجی تبدیل فوریه مادون قرمز (FTIR) مشخص شد. تاثیر پارامترهایی مانند زمان تماس و غلظت اولیه SB بر جذب دارو توسط نانوکامپوزیت سنتزی بررسی شد. نتایج نشان داد که با افزایش زمان تماس (تا رسیدن به تعادل) و افزایش غلظت اولیه، میزان جذب دارو زیاد می شود. داده های تجربی سینتیکی برای جذب SB روی PGCS به خوبی با مدل سینتیکی شبه مرتبه دوم مطابقت داشت، در صورتی که داده های تجربی تعادلی از مدل همدمای لانگمویر پیروی کرد. بر مبنای نتایج حاصل، نانوکامپوزیت سنتزی از ظرفیت جذب قابل قبولی برای بارگذاری سیلیبینین در محلول آبی برخوردار است.

Keywords:

پلیمر طبیعی , نانوکامپوزیت , ظرفیت جذب