اثربخشی گروه درمانی فعالسازی رفتاری بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به درد مزمن

مقدمه :. یکی از اختلال های کنشی بدن درد مزمن است که از نقطه نظر بالینی ، با علائمی چون تغییر وضعیت اجایت مزاج، درد واحساس اتساع شکمی تشخیص داده می شود پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی فعال سازی رفتاری بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به درد مزمن انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران زن و مرد مبتلا درد مزمن مراجعه کننده به بیمارستان بود که بطور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای دوبار) به صورت گروهی برنامه درمانی فعال سازی رفتاری را دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دوماه در لیست انتظار قرار گرفت . جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های خودکارآمدی عمومی (شرر و مادوکس ، ۱۹۸۲) و کیفیت زندگی (ویر و شربور، ۱۹۹۲)، استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره، تحلیل شد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون افراد گروه های آزمایش و کنترل در متغیر خودکارآمدی و مولفه های کیفیت زندگی تفاوت معناداری وجود داشت .نتیجه گیری : درمجموع، با توجه به نتایج این پژوهش می توان گفت که گروه درمانی فعال سازی رفتاری می تواند بر ارتقاء خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به درد مزمن و اختلالات جسمانی سازی ، اثربخش باشد.

Keywords:

درمان فعال سازی رفتاری , خودکارآمدی , کیفیت زندگی , درد مزمن