اثربخشی آموزش تاب آوری بر احساس غربت و تاب آوری دانشجویان دختر ساکن خوابگاه

یکی از مشکلاتی که معمولا دانشجویان، به ویژه دانشجویانی که برای تحصیل به شهرهای دیگر می روند، مسئله غربت ، تنهایی ، دلتنگی برای خانواده و شهر است ، که تا کنون کمتر به آن پرداخته شده است . پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر احساس غربت و تاب آوری دانشجویان دختر ساکن خوابگاه انجام شد. مداخله حاضر از نوع مداخله ای به صورت پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل انجام شد. جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه دانشجویان دختر مقطع کارشناسی در ترم اول ساکن در خوابگاه دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان بود. جهت نمونه گیری ۳۰ نفر از دانشجویان کارشناسی ترم اول به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. پس از تقسیم افراد ، متغیر مستقل (گروه درمانی به روش آموزش تاب آوری )، بر گروه آزمایش اعمال شد و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. آموزش طی ۹ جلسه ۹۰ دقیقه ای انجام شد. در جلسه اول از افراد هر دو گروه پیش آزمون پرسشنامه احساس غربت فن فلیت و تاب آوری کونور و دیودسون گرفته شد.پس از انجام آموزش با گروه آزمایش پس آزمون نیز گرفته شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش تاب آوری بر میزان احساس غربت و تاب آوری دختران ساکن خوابگاه تاثیر دارد. بر این اساس می توان اظهار داشت که آموزش تاب آوری می تواند در کاهش مشکلاتی که بعد از انتقال دانشجویان به محیط دانشگاه و خوابگاه به وجود می آید موثر باشد.

Keywords:

احساس غربت , تاب آوری , خوابگاه , دانشجویان , فشار روانی