مسئولیت مدنی ناشی از تادیب کودک در فقه امامیه و نظام حقوقی ایران

حقوق کودک و حضانت از آنان در جامعه کنونی از جمله حقوقی است که به دلیل عدم توانایی و قادر بودنایشان در احقاق خویش، دارای جایگاه ویژه ای می باشد.تادیب کودکان از مباحث بسیار مهم حوزه مذکور و به عنوان آخرین روش تربیتی در راستای رشد کودک به شمار می آی.دمسلما یکی از دستورات متعالیه دین مبین اسلام حفظ حرمت و تکریم تمامی انسان ها به خصوص کودکان می باشد ،که در این راستا می بایست به این نکته توجه شود که تادیب آنان باید با حفظ حرمت ایشان و رعایت یکسری شرایط و ضوابط موجود در فقه امامیه و نظام حقوقی ایران توامان و همراهباشد. اصولا اسلام اصل بر عدم تنبیه کودک و رفق و مدارا با وی مگر در شرایط خاص قرار می دهد؛ اما به رغم تمامی تدابیری که در جهت حمایت از کودکان از سوی قوانین وجوامع صورت پذیرفته است؛ هم اکنون در سطح جوامع اشکال مختلفی از خشونت و آزار در قالب تادیب وتنبیه به ویژه از جانب والدین علیه کودکانشان به چشم می خورد. در این راستا شارع مقدس و مقنن یکسری ضمانت اجراهایی تحت عنوان مسئولیت مدنی که به موجب تجاوز والدین از حدود اختیارات قانونی شان صورت پذیرفته را وضع نموده اند. لذا ضروری است که مسئولیت مدنی ناشی از تادیب کودک (یکی از انواع محجورین) در فقه امامیه و نظام حقوقی ایران با روش توصیفی تحلیلی مورد بحث و بررسی قرار گیرد.

Keywords:

حقوق کودک , مسولیت مدنی , تادیب , تنبیه , تربیت , فقه