بررسی نقش میانجی بدبینی سازمانی در اثر رهبری خودشیفته بر سکوت سازمانی وخودسانسوری کارکنان

تحقیق حاضر با هدف بررسی نقش میانجی بدبینی سازمانی در اثر رهبری خودشیفته بر سکوت سازمانی وخودسانسوری کارکنان در سال ۱۴۰۱ انجام گرفت. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر روش اجرا توصیفی -همبستگی است. جامعه آماری تحقیق کلیه کارکنان شهرداری مشهد به تعداد ۳۱۶ نفر بود که از میان آن ها با استفادهاز جدول مورگان تعداد ۱۷۴ نفر به عنوان نمونه با روش نمونه گیری به شیوه تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار مورداستفاده در این پژوهش پرسشنامه می باشد. رهبری خودشیفته توسط پرسشنامه راسکین و تری ۲۰۰۸ ، بدبینیسازمانی توسط پرسشنامه جودی ایتون ۲۰۰۰، سکوت سازمانی توسط پرسشنامه ون دیک ۲۰۱۲ و همچنینخودسانسوری کارکنان توسط پرسشنامه هایز و همکاران ۲۰۰۵ اندازه گیری شد. به منظور تعیین روایی پرسشنامه ها،از روایی صوری که توسط استاد راهنما و روایی ساز (همگرا و واگرا) بهره گرفته شد. پایایی پرسشنامه ها نیز با استفادهاز ضریب آلفای کرونباخ صورت گرفت که ضرایب بدست آمده به ترتیب برابر با ۰.۹۳۰ ، ۰.۸۳۴ ، ۰.۸۴۳ و ۰.۷۸۲ بود.نتایج تحقیق نشان داد که رهبری خود شیفته بر سکوت، خودسانسوری و بدبینی سازمانی اثر معناداری داشت.همچنین اثر بدبینی سازمانی بر سکوت سازمانی و خودسانسوری موردتایید واقع شد. در نهایت یافته های تحقیق نشانداد که بدبینی سازمانی می تواند اثر رهبری خودشیفته بر سکوت سازمانی و خودسانسوری کارکنان را بطور معناداریمیانجی گری کند. در انتها پیشنهاداتی مبتنی بر یافته های تحقیق ارائه می شود

Keywords:

بدبینی سازمانی , رهبری خودشیفته , سکوت سازمانی , خودسانسوری کارکنان