توسعه فضای سبز در مناطق کم آب با تاکید برالگوی خشک منظریxeriscaping

امروزه مفهوم شهرها ، بدون وجود فضای سبز در شکل های گوناگون آن دیگر قابل تصور نیست ، فضای سبز به عنوان جزء ضروری و لاینفک پیکره شهرها در دگرگونی آنها نقش اساسی دارند وکمبود آن ها می تواند اختلالات جدی در حیات شهرها به وجود آورد . نظر به اهمیت فضاهای سبز در محیطهای شهری و حضور گیاهان به عنوان اجزای اساسی و لاینفک آن ها، و همچنین موقعیت جغرافیایی، اجتماعی و اقلیم خشک ایران و محدودیت های ناشی از آن از جمله کمبود آب و نزولات جوی ، باید در انتخاب گیاهان مناسب برای گسترش فضاهای سبز دقت و توجه بیشتری مبذول داشت . از آنجا که در سال های اخیر کاهش نزولات جوی و منابع آبی و بروز پدیده خشکسالی دراکثر مناطق کشور به چالش قابل توجهی تبدیل شده است از این رو نگرش ایجاد الگوی کشت پایدار در فضای سبز شهری بیش از گذشته باید مد نظر و توجه قرار گیرد . علاوه بر حفظ منابع در راستای ایجاد فضای سبز پایدار و پویا به وسیله تغییر الگوی کشت،استفاده از گونه های بومی ، گیاهان مقاوم به خشکی و با مصرف آب کمتر راهکارهایی چون استفاده از آب غیر شرب ، طراحی هوشمندانه و هدفمند با هدف استفاده بهینه از منابع نیز موثر خواهد بود . طراحی منظرخشک با کمترین مصرف آب باعث صرفه جویی در مصرف آب و کاهش هزینه می شود.آنچه که مسلم است باید دانش طراحی منظر و فضای سبز در شهرها به سمتی پیش برود که با حداقلمصرف آب، حداکثرمیزان فضای سبز را ایجاد نماید .بنابراین مفهومی از طراحی منظر سازگار با مناطق خشک ونیمه خشک تحت عنوان رویکرد خشک منظری می تواند بدون آسیب رساندن به کیفیت و زیبایی محیط ، مصرفآب را تا مقادیر زیادی کاهش دهد. با توجه به نقش اساسی و حیاتی گیاهان در رویکرد خشک منظری انتخابگیاهان مناسب بسیار مهم است و بنابراین شناخت گیاهان بومی و سازگار هر منطقه به علت سازگاری آن ها باشرایط محیطی منطقه ضروری به نظر می رسد چرا که این گیاهان به تیمار و آبیاری کمتری نیاز دارند

Keywords:

خشک منظری , گیاهان بومی , زری اسکیپ , اقلیم خشک , مقاومت به خشکی